Mezzogiorno due
De loopjongen achter ons neemt zijn taak serieus. Een wandelende advertentie voor anabolica. Testosteron genoeg, alleen de vriendelijke uitdrukking verraadt dat hij tot dusver is ontsnapt aan het echte werk. Glimmend van trots dat hij erbij mag zijn (staan, niet zitten), connected maar niet made zoals de staalharde boeventronie die de obese godvader flankeert. Voor verkeerde cafés heb ik intussen een goed ontwikkeld zintuig. Verkeerde terrassen, daar moet dus nog aan gewerkt. La famiglia. De passerende carabinieri doen heel hard hun best om te kijken of de maan nog aan het zwerk staat. Een goedlachs groepje veertigers versterkt de gelederen. Middle management. De cafébaas kijkt even gelukkig als een geëlectrocuteerde kat. Hoe lang nog? zie je hem denken. De meid van alle werk. 'The Big Clock' van Kenneth Fearing (verschenen in 1946, leer ik nu pas!) weet dat het rad blijft draaien, dat individuen onbelangrijk zijn en dat er zo af en toe iemand vermorzeld wordt. Een ronduit hee…
